واحد های بازرگانی

 فعالیت های بازرگانی می تواند توسط فرد، گروه و یا سازمان و تشکیلات انجام شود. این گروه ها می توانند به صورت خصوصی، دولتی و در برخی مواقع مختلط فعالیت خود را در پیش گیرند.

واحد های بازرگانی خصوصی

این قسم از واحد های بازرگانی توسط یک فرد یا افرادی به وجود می آیند. افراد با تجمیع سرمایه های خود اقدام به تاسیس مجموعه  می کنند. این واحد ها دارای مزایا و معایبی هستند که در اینجا به ذکر آن ها خواهیم پرداخت.

از مزایایی که می توانیم به آن ها شاره کنیم ازادی عمل بیشتر، محدود بودن واحد و همچنین امکان ارتباط مستقیم با مشتریان است که واحد های دولتی و نیمه مختلط به طور کامل از این مزایا برخوردار نیستند.

از معایبی که می توانیم برای این قسم از واحد ها نام ببریم، محدود بودن سرمایه، حذف سریع به واسطه ی رقبای قدرتمند، و پاسخگویی مستقیم در قبال طلبکاران خواهد بود.

واحد های بازرگانی دولتی

واحد های بازرگانی دولتی همانطور که از اسم آن ها برمی آید دولت در راس امور قرار دارد و کارکنان آن را کارمندان دولت تشکیل می دهند. به طور کلی هدف از تاسیس این نوع واحد ها برطرف کردن نیاز افراد جامعه و رونق اوضاع اقتصادی و اجتماعی کشور است. اهداف دیگری نیز برای این نوع از واحد ها می توان در نظر گرفت که شامل:

اهداف مالی: از آن جایی که توسعه ی منابع مالی و درآمدی از مهم ترین اولویت های هر کشور و دولتی است، دولت ها با تاسیس واحد های بازرگانی اقدام به تولید ثروت می کنند. از جمله واحد های بازرگانی دولتی که برای کشور خلق پول می کنند می توان به شرکت های بیمه، شرکت های هواپیمایی ، راه آهن و بانک ها اشاره کرد.

اهداف اقتصادی:اهداف اقتصادی نیز برای وجود واحد های بازرگانی دولت نیز متصور است زیرا با وجود این که ممکن است این واحد ها برای کشور صرفه ی اقتصادی نداشته باشد اما وجود این واحد ها برای دوام دولت ها امری ضروری است. از جمله واحد های بازرگانی دولتی می توان به کارخانه های ذوب اهن، پالایشگاه های پتروشیمی و نیروگاه های برق اشاره کرد.

اهداف اجتماعی: واحد هایی وجود دارند که نه بخاطر مقاصد مالی و نه به لحاظ اقتصادی برای دولت ها حائز اهمیت هستند، بلکه وجود این واحد صرفا برای مقاصد اجتماعی است. وجود این دسته از واحد ها نیز برای کشور ها امری ضروری است. از جمله ی این واحد ها می توان به موسسه های درمانی، موسسه های آموزشی وسازمان های بهزیستی اشاره کرد.

چالش های پیش رو در  واحد های بازرگانی دولتی

از دیرباز کشمکشی بین طرفداران واحد های بازرگانی دولتی و منتقدین این نوع واحد ها وجود داشته است زیرا برخی طرفداران این واحد ها دولت ها را برای مدیریت این واحد ها مرجعی مناسب می دانند و از طرفی منتقدین دیدگاهی مخالف دارند و دخالت دولت را در امر مدیریت امری غیر منطقی و اشتباه قلمداد می کنند.

منقدان حضور و دخالت دولت در امر مدیریت این دسته از واحد ها، بر این باورند که که همیشه منافع شخصی عامل محرکه ی افراد بوده است و اگر مدیریت واحد های بازرگانی به بخش خصوصی واگذار شود شاهد رقابتی سالم و همه جانبه بین صاحبان این واحد ها خواهیم بود. اما بالعکس طرفداران حضور دولت در راس امور واحد های بازرگانی دولتی، دیدگاه دیگری دارند و معتقدند که بخش خصوص ممکن است گاهی اوقات منافع جمعی و اجتماعی را قربانی منافع شخصی و مالی کند و نمی توان به طور کامل بخش خصوصی را در مدیریت این دسته از واحد ها موفق دانست.

واحد های بازرگانی نیمه خصوصی:

این نوع واحد ها که امروزه شاهد افزایش تعدادشان نیز هستیم، سیستم مدیریتی متفاوتی دارند. بطوریکه بخشی از سهام به نام دولت و بخش دیگر متعلق به بخش خصوصی است. در این بین دولت ها سعی بر آن دارند تا 51 درصد از کل سهام را در اختیار داشته باشند تا بتوانند اعمال نفوذ کرده و تصمیم گیرنده نهایی باشند و اعمال مدیریت کنند.

در این مقاله سعی داشتیم پیرو مطالب قبلی که در خصوص مفاهیم پایه ی بازرگانی بود به بررسی انواع واحد های بازرگانی بپردازیم و مطالب مفیدی را عنوان کنیم. امیدواریم با دانستن این مطالب گامی در جهت رفع ابهامات شما عزیزان برداشته باشیم.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *